Parafia została erygowana w 1960 przez ks. bpa Maksymiliana Rodego. Początkowo parafia posiadała murowaną kaplicę przy ul. Jana Henryka Dąbrowskiego 16. Od 1971 parafia przeniosła się do budynku przy ul. Jasnogórskiej 33. Uroczyste poświęcenie kościoła w Częstochowie miało miejsce w dniu 1 września 1985 . Świątynia wewnątrz ma kształt rotundy, w której zagłębieniu znajduje się ołtarz główny. Na lewo od ołtarza, tuż nad sufitem znajduje się tryptyk przedstawiający św. Wilibrorda, z wizerunkami katedry św. Gertrudy w Utrechcie i katedry Św. Ducha w Warszawie, naprzeciwko obrazu, czyli na prawo od ołtarza, znajduje się również tryptyk wyobrażający fundatorów parafii, na których rozpoznawalni są bp Tadeusz Majewski i bp Jerzy Szotmiller. W dolnej części katedry znajduje się dolny kościół – kaplica Matki Bożej Ostrobramskiej i sala katechetyczna. Katedra wciąż nie jest ukończona, w zasadzie od momentu jej poświęcenia trwają nadal prace wykończeniowe

Parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Bukownie została erygowania 17 marca 1984 przez ówczesnego zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego bp. Tadeusza Ryszarda Majewskiego. Została wydzielona z Parafii polskokatolickiej w Bolesławiu. 18 grudnia 1984 proboszczem parafii został ks. inf. Antoni Norman. 29 września 2002 dodatkowo otworzono przy ul. Nowej 32, kaplicę p.w. NMP Królowej Polski. Parafia jest siedzibą Ordynariusza diecezji krakowsko-częstochowskiej Kościoła Polskokatolickiego w RP.

W dniu 31 lipca 1961r. ordynariusz kościoła polskokatolickiego, ks. bp dr Maksymilian Rode wydał dekret, w którym erygował w Strzyżowicach w powiecie będzińskim parafię polskokatolicką p.w. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Po erygowaniu parafii w Strzyżowicach, administratorem jej został ks. Władysław Rybiński. Pierwotnie parafia posiadała kaplicę w mieszkaniu prywatnym Franciszka Kozła przy ulicy 1 Maja 6. Budowę obecnej świątyni rozpoczęto w 1963 roku. Wystrój wnętrza kościoła wykonał Tadeusz Opara, malarz z Rogoźnika. W kościele znajduje się ołtarz św. Barbary przejęty z sali zbornej kopalni „Grodziec”. W ołtarzach bocznych są obrazy Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz Chrystusa Cierpiącego.

W 1961 powstała parafia pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Libiążu. Początkowo nabożeństwa były odprawiane w prywatnym domu przy ul. Krakowskiej. Po staraniach miejscowego proboszcza ks. mgr. Aleksandra Smętka (proboszcz w latach 1965–2010), jak również władz Kościoła Polskokatolickiego, Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego i Polskiej Narodowej „Spójni” w Ameryce rozpoczęto zbiórkę pieniędzy na nowy obiekt. W 1964 przygotowano i poświęcono kamień węgielny na wcześniej zakupionym placu. Równocześnie organizowano budowę kościoła. Uroczyste poświęcenie kościoła odbyło się w dniu 23 lipca 1972. Kościół znajduje się dokładnie w miejscu domu, w którym urodził się ks. bp Franciszek Hodur.

Parafia polskokatolicka św. Barbary w Krzykawie-Małobądzu została erygowana dekretem ordynariusza diecezji krakowsko-częstochowskiej ks. bp. Jerzego Szotmillera 23 lutego 1988. Wyodrębniła się ona wtedy z parafii Bożego Ciała w Bolesławiu. W latach 1987–2001 funkcję proboszcza sprawował tutaj ksiądz mgr Jerzy Białas. Obecnie parafią opiekuje się ks. mgr Tadeusz Budacz.

23 marca 1968 roku pierwszy raz spotkał się Komitet Organizacyjny Parafii Polskokatolickiej. Pierwszym administratorem parafii był ks. Andrzej Nadskakulski, niebawem rozpoczęła się budowa kościoła parafialnego, którego kamień węgielny poświęcili biskupi: Leon Grochowski, Tadeusz Zieliński, Eugeniusz Magyar z Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego oraz biskup Julian Pękala, ówczesny zwierzchnik Kościoła Polskokatolickiego. 30 czerwca 1972 roku odprawiona została pierwsza liturgię we własnym kościele parafialnym, którą koncelebrował arcybiskup Utrechtu Marinus Kok.

Parafia polskokatolicka Matki Bożej Bolesnej w Sosnowcu erygowana została w 1979 z inicjatywy ks. Eugeniusza Stelmacha. Duchowni: ks. inf. mgr Kazimierz Fonfara, ks. mgr Stanisław Maciejczyk 

Parafię Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Krakowie powstała w 1962. Jej pierwsza siedziba znajdowała się przy ul. Mikołaja Kopernika 14. Od 1993 parafia znajduje się przy ul. Macieja Miechowity 19.

Misja pierwszej delegacji PNKK skończyła się w marcu 1921. Dalszą działalność misyjną miał prowadzić ks. dr Antoni Paszek z Zabierzowa, którego przyjął do Kościoła narodowego – w 1920 – bp Franciszek Hodur. Zalecono mu wystąpienie do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z wnioskiem o legalizację Kościoła, gdyż podstawową trudność stanowił brak podstaw prawnych do legalnego funkcjonowania. W 1922 do Krakowa przybył bp elekt Franciszek Bończak – to on miał teraz administrować całą wspólnotą misyjną. Zorganizował też Wyższe Seminarium Duchowne w Krakowie, które miało zapewnić Kościołowi nowych duszpasterzy. Udało się także zorganizować w budynku przy ul. Łagiewnickiej 54, zakupionym za pieniądze funduszu misyjnego PNKK parafię Zmartwychwstania Pańskiego, która będzie od tego momentu (do 1951) pełniła formę parafii katedralnej diecezji polskiej PNKK. Parafia polskokatolicka Wniebowstąpienia Pańskiego w Krakowie swoją genezą sięga 1927, gdy przy ul. Friedleina 8 swoją kaplicę założył ks. dr Antoni Ptaszek. Prawne włączenie parafii do struktury Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego nastąpiło dopiero w 1959, jej pierwszym polskokatolickim proboszczem został ks. Zygmunt Pinkowski.

Parafia polskokatolicka p.w. Św. Anny w Bielsku-Białej została założona na początku lat 60. XX wieku. W maju 1961 do naczelnych władz Kościoła Polskokatolickiego wpłynęło pismo z prośbą o utworzenie parafii tego Kościoła w Bielsku-Białej. Parafię erygował bp Maksymilian Rode, a w listopadzie 1962 dokonał poświęcenia przyznanej parafii, kaplicy zamkowej. W latach 80. wierni musieli opuścić kaplicę zamkową i przystąpili do budowy własnego kościoła, jednak ze względu na brak środków finansowych, udało się tylko postawić budynek plebanii, w którym urządzono kaplicę.

 

Parafia Kościoła Polskokatolickiego pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego w Tarnowie powstała w połowie lat. 60. XX wieku. Od 1996 roku parafialna kaplica zajmuje parter dawnego bernardyńskiego kościoła Matki Bożej Śnieżnej. Kościół zbudowany został w drugiej połowie XV wieku poza murami ówczesnego miasta z fundacji Jana Amora Tarnowskiego (Iuniora), który sprowadził bernardynów do Tarnowa w 1459 (pierwotnie zbudowano dla nich zapewne kościół drewniany, krótko istniejący, budowa murowanego zespołu trwała w latach 1468–1499). Była to świątynia gotycka, jednonawowa, której elementem charakterystycznym było przewężenie oddzielające prezbiterium od nawy. Zbudowany obok klasztor posiadał cechy obronne. W XVII w. świątynię przebudowywano (m.in. po pożarze z 1614, dobudowano też barokową kaplicę Niepokalanego Poczęcia NMP oraz wieżę). Jeszcze w 1785 pochowano tutaj pierwszego biskupa tarnowskiego Jana Duwalla, ale krótko później, w 1789 władze austriackie zdecydowały o likwidacji klasztoru.

Parafia Imienia Maryi Panny w Ostrowcu Świętokrzyskim powstała w 1932. Jeszcze przed II wojną światową wyznawcy pobudowali ze składek drewnianą świątynię zniszczoną w czasie wojny. W 1947 zbudowano z funduszu misyjnego nową kaplicę i drewnianą plebanię. Parafia nie miała stałej obsady duszpasterskiej, posiadała zaś własny cmentarz.

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Hucisku została założona w 1936, wtedy to część parafian związana była z lokalnym ruchem ludowym. Konflikt parafian z miejscowym proboszczem powstały na tle opłat za posługi duszpasterskie i niechęć księdza do organizacji ludowych, był powodem wyodrębnienia się niezależnej placówki parafialnej. Placówka ta, okresowo nie obsadzana, przechodziła różne koleje losu m.in. powróciła na łono Kościoła rzymskokatolickiego, następnie wróciła do Kościoła Polskokatolickiego.

Parafia św. Franciszka w Okole została założona w 1929 przy współudziale działaczy ruchu ludowego na tle sporu z biskupem rzymskokatolickim o przydział księdza dla pobudowanego przez parafian kościoła. Wobec braku zgody na taki przydział część parafian wstąpiła do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Parafia posiada plebanię i cmentarz. 12 września 1976 bp Tadeusz Majewski dokonał poświęcenia aktualnie użytkowanego budynku sakralnego.

Parafia zorganizowana w 1928 roku, po II wojnie światowej przestała istnieć, zreorganizowana w 1955 roku, w budynku sakralnym pozyskanym od miasta Skarżysko-Kamienna, gdzie funkcjonuje do dziś.

Parafia polskokatolicka w Sanoku została ustanowiona w 1961 (w budynku dawnej lecznicy dla zwierząt), pierwsze nabożeństwo zostało odprawione 20 maja 1962. Poświęcenia kaplicy parafialnej przy ul. Szkolnej 20 dokonał 20 maja 1962 bp dr Maksymilian Rode.

Powstanie parafii Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Bażanówce datuje się na rok 1921. Przyczynę zawiązania nowej wspólnoty, należy poszukiwać w konflikcie jaki wybuchł w lokalnej parafii rzymskokatolickiej, pomiędzy ks. wikarym Michałem Grzysiem, a proboszczem i dziekanem ks. Romanem Olkiszewskim. Wierni postanowili przejść pod jurysdykcję Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego i mimo że wikary ks. Grzyś po pewnym czasie przeprosił biskupa przemyskiego i wrócił do Kościoła rzymskokatolickiego, wierni pozostali pod nowym zwierzchnictwem. Początkowo Msze św. odprawiane były w sali Kółka Rolniczego w Bażanówce, w których brali udział również wierni z Jaćmierza. Pierwszym kapłanem narodowym, który przybył do Bażanówki był ks. Antoni Ptaszek. W 1925 probostwo objął ks. Apolinary Filarski. Wraz z Komitetem Organizacyjnym natychmiast przystąpił do budowy kościoła w Bażanówce. 13 listopada 1926 Bażanówkę odwiedził sam ks. bp Franciszek Hodur. Kościół parafialny Najświętszego Serca Pana Jezusa jest obiektem drewnianym, o małym prezbiterium, zamkniętym trójbocznie z boczną zakrystią. Dach kościoła jest jednokalenicowy, z wieżyczką na sygnaturkę. Dzwonnica metalowa, otwarta z dwoma dzwonami z 1921 i 1993.

Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Jaćmierzu, koło Bażanówki na Rzeszowszczyźnie powstała w wyniku konfliktu między miejscowym wikariuszem parafii rzymskokatolickiej a biskupem przemyskim Józefem Sebastianem Pelczarem. Ksiądz wikary Michał Grzyś, który opowiedział się za parcelacją źle gospodarujących folwarków, popadł w niełaskę u okolicznych dziedziców, za którymi stanął biskup. Chciał więc go przenieść na inną parafię, lecz parafianie sprzeciwili się temu. W efekcie na polecenie biskupa – wikariusza zabrała policja, a rozgoryczeni wierni poprosili o pomoc kapłana polskokatolickiego z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bażanówce, przechodząc jednocześnie do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego

Po I wojnie światowej rzymskokatolicy w Jastkowicach podjęli próbę założenia parafii rzymskokatolickiej w swojej miejscowości. Wiernym z Jastkowic dotarcie do parafialnego kościoła w Pysznicy uniemożliwiała wylewna rzeczka Bukowa. Organizowanie parafii spotkało się z oporem władz Kościoła rzymskokatolickiego, dlatego sprawę przejął Polski Narodowy Kościół Katolicki, który przysłał do Jastkowic swojego kapłana – ks. Władysława Strynkowskiego. W odpowiedzi na to rzymskokatolicy pospiesznie zorganizowali parafię rzymskokatolicką, a miejscowa ludność podzieliła się. Pierwsza polskokatolicka Msza św. została odprawiona w 1925 roku.

Parafia Dobrego Pasterza w Łękach Dukielskich powstała w połowie lat 20. XX wieku, przy znacznym udziale reemigrantów z Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego i działaczy ludowych. Konflikt z miejscowym proboszczem dotyczył wysokości opłat za posługi religijne. Pierwsza msza święta w języku polskim według obrządku Kościoła Narodowego była odprawiona w Łękach latem 1925 przy ołtarzu polowym. Nabożeństwo odprawił przybyły z Bażanówki ks. Apolinary Filarski. Za datę powstania kościoła uważa się dzień 8 września 1925, kiedy w uroczystość Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, wyżej ksiądz z Bażanówki, odprawił uroczystą mszę świętą w prowizorycznie urządzonej kaplicy.

Parafia Matki Bożej Różańcowej powstała w 1929. Pierwszym proboszczem tutejszej parafii został ks. Czesław Skibiński, dzięki któremu w 1931 wybudowano kościół z drewna, ze strzelistą wieżą. Parafia posiada własny cmentarz.

Porządek nabożeństw:

• Wtorek : godz. : 7.30
• Środa, Czwartek, Piątek : godz. : 17.00
• Sobota – Msza Święta Niedzielna godz. 17.00

Na terenie Kotłowa i okolicy, powiat Ostrzeszowski, województwo Wielkopolskie, wskutek konfliktu wiernych z władzami Kurialnymi Kościoła istniała i działa parafia niezależna od kościelnych władz rzymskokatolickich. Parafia ta wraz ze swym duszpasterzem Księdzem Zygmuntem Koralewskim zwróciła się z prośbą o jurysdykcję do Kurii Biskupiej Kościoła Polskokatolickiego we Wrocławiu i z dniem 31. I. 1972r. proboszcz parafii jurysdykcję tę otrzymał. Pełny związek parafii w Kotłowie w Kościołem Polskokatolickim datuje się od dnia 2.III.1974r.t. j. dnia erygowania Parafii Kościoła Polskokatolickiego w Kotłowie. Parafia swym zasięgiem obejmuje miasta i wsie : Mikstat, Ostrów Wielkopolski, Ostrzeszów, Kotłów, Strzyżew, Biskupice Zabaryczne, część Kaliszkowic Kaliskich, Wielowieś oraz inne małe miejscowości.
Początkowo rolę kościoła parafialnego pełnił dawny kościół romański użytkowany obecnie przez parafię rzymskokatolicką. W roku 1977 zakupiono w Kotłowie plac pod budowę nowego kościoła parafialnego, już dnia 25 września 1977 roku dokonano poświęcenia kamienia węgielnego. W tym samym dniu konsekrowano trzy dzwony darowane dla parafii w Kotłowie. Poświęcenia kamienia węgielnego pod nową świątynię dokonał Biskup Naczelny Kościoła Jego Ekscelencja Tadeusz Majewski, a dzwony konsekrował Ksiądz Biskup Franciszek Niemiński – ordynariusz Diecezji Kanadyjskiej . Dzwonom nadano imiona : Maryja, Franciszek, Tadeusz. Budowa świątyni w szybko biegnie do przodu. W dniu 24 – go września 1978 roku Ks. Biskup Tadeusz Majewski poświęcił dolną część nowego – budowanego jako dwupoziomowy – Kościoła i w tym uroczystym dniu rozpoczęto liturgiczną służbę. Równocześnie trwała budowa nowej plebanii a oddano ją do użytku i zamieszkano w sierpniu 1979 roku.
Przez cały czas nabożeństwa odprawiane były w Kościele filialnym w Strzyżewie oddalonym od Kotłowa ok. 3 km, budynek neogotyckiego kościoła poewangelickiego był własnością Skarbu Państwa, ale decyzją władz państwowych został darowany parafii na własność we wrześniu 1978 roku. W Kościele filialnym odbywają się również uroczystości parafialne i tak w dniu 3 maja – Uroczystość Królowej Polskiej, w dniu 14 września – Podwyższenia Krzyża Świętego, ostatnią niedzielę października od 2014 roku Uroczystość Św. Bp Huberta.
Główną uroczystością dla całej parafii i okolicy jest Uroczystość w dniu 8 września – Narodzenia N.M.Panny tzw. Matki Boskiej Siewnej, uroczystość ta gromadzi rzesze wiernych pątników, parafian i duchowieństwa w Kotłowskiej Świątyni Parafii Polskokatolickiej.
W kościele znajduje się przepiękny obraz Matki Bożej Królowej Kotłowskiej- Koronowany przez Ks. Biskupa Tadeusza Majewskiego w dniu 24 września 1973 roku. Obraz przedstawia Matkę Boską z dzieciątkiem Jezus unoszącą się w obłokach w otoczeniu aniołów, po lewej stronie klęczy święty Wojciech, a po prawej święty Stanisław Biskup. Obraz Matki Bożej Królowej Kotłowskiej w Sanktuarium Świątyni Polskokatolickiej jest kopią obrazu Matki Boskiej z Świątyni Rzymskokatolickiej w Kotłowie namalowany w 1605 roku. Obrazy Kotłowskich świątyń uchodzą jako łaskami słynące i gromadzą rzesze wiernych w coroczną uroczystość Ku Czci Narodzenia N. M. Panny 8-go września ( Matki Boskiej Siewnej). 19 września 1982 roku biskupi Kościoła Polskokatolickiego dokonali Konsekracji Kościoła, nadając mu tytuł Sanktuarium Matki Bożej Królowej Kotłowskiej, które będzie i jest miejscem głębokiej prawdziwej modlitwy, naszą ostoją w potrzebach wszystkich odwiedzających to wspaniałe dzieło na Chwałę Boga, Kościoła i Ludu Bożego. Dnia 27 maja 1987 roku o godzinie 11.00 w Katedrze p.w. św. Marii Magdaleny we Wrocławiu odbyła się uroczystość dla Kościoła Polskokatolickiego, a szczególnie Diecezji Wrocławskiej, odprawiona została uroczysta Msza Święta połączona z konsekracją dwóch biskupów, biskupa elekta Zygmunta Koralewskiego – proboszcza parafii Kotłowskiej oraz biskupa elekta Wiesława Skołuckiego. Nadanie tytułu i podniesienie do rangi Prokatedry p.w. Narodzenia N. M. Panny w Kotłowie nadano Dekretem z dnia 16.08.1994 roku przez Księdza Tadeusza Majewskiego Pierwszego Biskupa Zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego. Głównym Konsekratorem był Pierwszy Biskup Kościoła Polskokatolickiego ks. Tadeusz R. Majewski, współkonsekratorzy to : J.E. Biskup dr Wiktor Wysoczański, J.E. Biskup Jerzy Szotmiller, J.E. Biskup prof. Maksymilian Rode – reprezentant Arcybiskupa Ultrechta oraz duchowieństwo naszego Kościoła, obecni byli wierni parafii z różnych części Polski.
Dnia 21 sierpnia 2002 roku odszedł do Pana Ksiądz Biskup Zygmunt Koralewski. Administratorem pełniącym obowiązki po śmierci księdza Koralewskiego został ks. Antoni Strzelczyk oraz ks. Zdzisław Jankowski jako pomoc w obowiązkach duszpasterskich.
Od roku 2005 administratorem parafii Kotłowskiej został mianowany wikariusz tutejszej parafialnej wspólnoty ks. mgr Julian Kopiński. Wiele się zmieniło od śmierci ks. bp Zygmunta Koralewskiego. Odnowiono górną i dolną świątynię, wykonano też boczne ołtarze z drewna w 2006 roku ( projekt ks. proboszcza), a wykonywał stolarz pan R. Kupijaj z Biskupic Zabarycznych. Zakupiono wiele elementów do świątyni jak : figury św. Barbary, św.Zyty. Wykonano nowy Ołtarz Główny, w którym znajduję się Obraz Ukoronowanej Matki Bożej Królowej Kotłowskiej. Odnowiono przepiękną rzeźbę Chrystusa ukrzyżowanego.
8 września 2010 roku w parafii Kotłowskiej odbyła się doniosła uroczystość, na prośbę parafian i czcicieli Najświętszej Maryi Panny Królowej Kotłowskiej i wszystkich wiernych naszej parafii odbyła się Rekonoracja Obrazu naszej ukochanej Matki i Opiekunki. Na prośbę księdza proboszcza została zamówiona wierna kopia Obrazu Matki Bożej Kotłowskiej, obraz został namalowany przez artystę malarza Romana Mendykowskiego z Ostrowa Wlkp i przywieziony do parafii dnia 1. VII.2010 roku. Wierni naszej parafii składali ofiary oraz złote przedmioty na nowe Korony dla Matki Bożej i Syna Bożego, które zostały wykonane w pracowni brązownictwa i złotnictwa w Łodzi tego samego roku. 8.IX.2010 roku podczas uroczystości Rekoronacji, Obraz oraz Korony zostały uroczyście poświęcone przez Administratora Diecezji Wrocławskiej Księdza Infułata Stanisława Bosego. Licznie zebrani księża oraz lud wierny uczestniczył w doniosłych uroczystościach nałożenia Koron w Święto Narodzenia Maryi. Niech ta uroczystość wzmocni naszą wiarę i wierność prawdziwemu Kościołowi i Parafii Polskokatolickiej. „Wszystko co czynimy na Chwałę Bogu Ojcu, Synowi Bożemu i Duchowi Świętemu i Matce Najświętszej, aby wypraszała dla naszej parafii, rodzin i dla tych, którzy modlić się będą w tutejszym Sanktuarium opiekę i wstawiennictwo…”- ( powiedział ksiądz proboszcz). Prosimy też o wstawiennictwo i opiekę Matkę Bożą Królową Kotłowską , aby zapanował pokój i prawdziwy Ekumenizm w Dialogu wszystkich Chrześcijan zwłaszcza na tym terenie.
Mam nadzieję, że Matka Najświętsza Królowa Kotłowska, święci patronowie parafii św. Józef, św. bp Hubert i inni wypraszać będą Boże błogosławieństwo dla wszystkich modlących się w naszych Świątyniach w Kotłowie i Strzyżewie.

Gmina starokatolicka w Boguszowie powstała bardzo wcześnie, bowiem już w 1886. Erygowanie pierwszej parafii starokatolickiej w tym mieście nastąpiło jednak dopiero w 1900. 22 lipca tegoż roku wmurowano również kamień węgielny pod budowę nowej okazałej świątyni. Po zakończeniu II wojny światowej i zmiany granic Polski, parafia znalazła się w nowej polskiej administracji, decyzją władz jurysdykcję nad nią przejął Polski Narodowy Kościół Katolicki. Pierwszym polskim proboszczem został tutaj ks. Jan Osmólski.

Kościół wybudowany w 1846 roku,  jako świątynię ewangelicką. Jest to budowa jednoprzestrzenna,  nakryta drewnianym stropem i blachą,  zaakcentowana   wieżą zwieńczoną szpiczastym hełmem. Obiekt posiada wartość historyczną i architektoniczną. W roku 1962 kościół został przekazany Kościołowi Polskokatolickiemu a dekretem Księdza Biskupa Maksymiliana Rodego erygowano parafię. Świątynia ta została wyremontowana własnym sumptem , dzięki pracy i koncertom obecnego proboszcza  ks. Bogdana Skowrońskiego i Ludzi dobrej woli. Wykonano nowe posadzki, okna. lufty drewniane, odgrzybiono i odrestaurowano świątynię wewnątrz i na zewnątrz,  naprawiano dach i elementy wieży,  nowe rynny, ogrodzenie,  zagospodarowano teren wokół kościoła,  wykonano nowe ołtarze, sieć energetyczną, wyremontowano zakrystię, zakupiono nowe żyrandole,  paramenta liturgiczne, 20 ornatów,  dekoracje itp.Są także nowe, elektroniczne dzwony.

W latach 1945-1951 parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Jeleniej Górze była placówką Polskiego Kościoła Starokatolickiego. 13 marca 1951 po likwidacji Polskiego Kościoła Starokatolickiego przez władze PRL-u, została przekazana do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego, a jej proboszczem został ks. Teodor Elerowski. Kościół pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy to neoromańska budowla z 1870, dawny kościół ewangelicko-luterański. W świątyni znajduje się ołtarz z 1766.

Porządek nabożeństw:

• Środa, Piątek: godz. 18.00
• Sobota – Msza Święta Niedzielna: godz. 18.00

Kościół poewangelicki obecnie polskokatolicki pw. Matki Bożej Królowej Polski, Podwyższenia Krzyża Świętego oraz od 2014r. oddany pod opiekę Świętego Huberta jest także Kościołem pomocniczym Kościoła prokatedralnego w Kotłowie. Kościół w Strzyżewie wzniesiono głównie dzięki pomocy finansowej Towarzystwa Gustawa Adolfa, a także dzięki fundacjom i składkom wiernych. 26- października 1865 roku Kościół został poświęcony przez generalnego superintendenta D. Cranza. 20 września 1978 roku Kościół został przekazany parafii Polskokatolickiej na własność wraz z parkingiem przykościelnym i służy jako Świątynia filialna parafii Polskokatolickiej w Kotłowie. W 2015 roku uroczyście wspominaliśmy 150 rocznicę poświęcenia Świątyni w Strzyżewie.

Parafia polskokatolicka w Bukowie Morskim została erygowana 19 kwietnia 1964 przez bpa Juliana Pękalę, ówczesnego zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego. Kościół Narodowy znany był mieszkańcom miasteczka za sprawą działającej jeszcze kilka lat wcześniej w sąsiednim Darłowie parafii, którą kierował ks. Józef Nowak. Od 1969 proboszczem parafii był tutaj bardzo energiczny ks. Stefan Mościpan, z jego inicjatywy postawiono przy kościele pomnik ku Czci Bohaterów Wału Pomorskiego. Kościół został wybudowany w stylu gotyckim na przełomie XIII i XIV w. przez zakon cystersów. Pierwsi mnisi przybyli do Bukowa Morskiego w 1252 z klasztoru w Dargun w Meklemburgii, na zaproszenie księcia pomorskiego Świętopełka II. Oprócz kościoła wybudowali we wsi opactwo, a także utworzyli dużą własność ziemską oddziałującą gospodarczo na rozwój księstwa słupskiego. Kościół został rozbudowany w XV w. Konwent opiekował się nim do XVI w. Zmiany nastąpiły w 1535, po przyjęciu na Pomorzu protestantyzmu zgodnie z postanowieniami sejmu trzebiatowskiego. Cystersi zostali zmuszeni do oddania świątyni na rzecz utworzonego w tym czasie Pomorskiego Kościoła Ewangelickiego. W latach 1535–1945 kościół był wykorzystywany przez lokalny zbór luterański. W XIX w. dokonano jego remontu i regotyzacji. Od 1964 roku należy do parafii Kościoła Polskokatolickiego. Kościół jest trójnawowy, w układzie halowym, z czteroprzęsłowym korpusem i z pięciobocznym, jednonawowym prezbiterium. Do korpusu świątyni od strony zachodniej przylega dzwonnica, a od strony północnej niewielka zakrystia. We wnętrzu kościoła znajdują się: późnogotycki tryptyk, gotyckie epitafium i renesansowa ambona z XVII w.

Proboszcz – ks. Tadeusz Krasiejko

Konto: 56 1020 4795 0000 9102 0174 2337

Historia kościoła świętych Apostołów Piotra i Pawła w Szczecinie sięga XII wieku i wiąże się z osobą św. Ottona z Bambergu ( 1060 – 1139 ). Był on był inspiratorem i organizatorem budowy kościoła p.w. św. Ap. Piotra i Pawła w Szczecinie i osobiście wmurował kamień węgielny w 1124 r. Zatem kościół ten jest najstarszą świątynią w Szczecinie. Jest także najstarszym na Pomorzu Zachodnim obiektem sakralnym pamiętającym pierwszych chrześcijan na tych ziemiach.
Po napadzie Normanów na Szczecin w 1189 r. miasto oraz kościół zostały częściowo spalone. Dopiero po blisko 35 latach od zniszczenia świątyni przystąpiono do jej odbudowy. Odbudowę kościoła z cegły zakończono, a następnie dokonano konsekracji w połowie 1237 r. W 1349 r. księżna Elżbieta, córka króla Kazimierza Wielkiego, będąc z wizytą u księcia Barnima III, księcia szczecińskiego z dynastii Gryfitów, odwiedziła kościół i na jego potrzeby ofiarowała złotą bransoletę.
W 1499 r. powołano fundację Tryptyku dla prezbiterium kościoła. Rzeźby wykonane w drewnie przedstawiały postaci Maryi oraz apostołów Piotra i Pawła. Tryptyk został przekazany i poświęcony
w końcu czerwca 1509 r.
W okresie wojen szwedzkich kościół zamieniono w obiekt obronny, ustawiono barykady i zbudowano system rowów łączący kościół z zamkiem. Niestety, w 1677 r. podczas kolejnego oblężenia, kościół został poważnie uszkodzony. Odbudowę kościoła powierzono znanemu budowniczemu Johanusowi Daditsov z miasta Ulm, który zakończono w 1689 r. Opracowano
i zbudowano drewniane podsklepienie według projektu architekta Arnolda Kamerlinga z zamiarem umieszczenia w nim plafonu. Plafon został zaprojektowany i wykonany przez wybitnego malarza Ericha Eichnera, został wykonany w ciągu trzech lat i ukończony w 1703 r.
W okresie wojny siedmioletniej, od 1759 r. kościół zostaje zamieniony w szpital polowy. Do celów kultu zostaje przywrócony dopiero w 1763 roku.
W 1901 r. dokonano przebudowy i modernizacji kościoła w stylu zwanym neogotykiem.
Podczas II wojny światowej, kościół szczęśliwie nie uległ zniszczeniu, pomimo ciężkiego bombardowania przez aliantów portu i miasta. Jednak najdotkliwszą stratą, już po zakończeniu wojny, była kradzież bezcennego tryptyku z XV w.
W 1946 r. Rząd i administracja miasta Szczecina przekazuje świątynię w wieczysty zarząd
i użytkowanie Kościołowi Polskokatolickiemu. W połowie tego roku nastąpiła konsekracja kościoła. W latach 1961 – 1963 przeprowadzono renowację i konserwację wnętrza świątyni, jak również częściową naprawę dachu. W 1995 r. dokonano konserwacji zewnętrznej skarbony z XIV w. oraz płyt epitafijnych we wnętrzu kościoła. Następnie, w latach 2011 – 2015 przeprowadzono oczyszczenie i ponowne fugowanie całej elewacji kościoła. Proboszczem parafii w okresie 1975 -2023 był ks. inf. Stanisław Bosy, obecnie biskup, Ordynariusz Diecezji Wrocławskiej.

Pierwsze polskokatolickie parafie na ziemi lubuskiej powstały stosunkowo późno, bo dopiero na początku lat sześćdziesiątych XX wieku, w wyniku polityki misyjnej na ziemiach zachodnich. Pierwszą z nich była erygowana 19 grudnia 1961 parafia w Szprotawie, drugą zaś parafia w Żarach. Na nabożeństwa do istniejących parafii polskokatolickich przyjeżdżali także mieszkańcy Gozdnicy, co zaowocowało utworzeniem w sierpniu parafii polskokatolickiej. Niebawem udało się także zorganizować parafię w Żaganiu. Już od grudnia 1965 w Żaganiu wyznawcy polskokatolicyzmu starali się o przekazanie im kościoła przy ulicy Rosenbergów. Wspomniany kościół był użytkowany przez parafię rzymskokatolicką jako punkt katechetyczny. W jej posiadaniu były jeszcze trzy kościoły, stało się więc prawie jasne, że kolejny obiekt sakralny przypadnie Kościołowi Narodowemu, zwłaszcza że liczba wiernych wynosiła około 70 osób. Do przejęcia kościoła jednak nie doszło. Kościołowi Polskokatolickiemu przekazano do użytku kaplicę przy ul. Wojska Polskiego, a kościół przy ul. Rosenbergów 73 stał się świątynią filialną (pw. Świętego Ducha) parafii rzymskokatolickiej Wniebowzięcia NMP.

Parafia polskokatolicka została erygowana 26 maja 1967 przez biskupa wrocławskiego Franciszka Koca. Świątynia Najświętszej Maryi Królowej Polski w Zielonej Górze została zbudowana w 1866, w stylu neogotyckim. Jest to budynek ceglany, salowy na rzucie prostokąta. Bryła kaplicy nakryta jest dachem dwuspadowym. Fasada i przeciwległa elewacja posiadają czterostopniowe, schodkowe szczyty. Otwory okienne i wejściowy są półkoliście zamknięte. Początkowo kościół był wyposażony w organy zakupione z likwidowanego kościoła w Nietkowie. W 1884 zamontowano nowe, które zachowały się do dnia dzisiejszego i znajdują w ewangelickim kościele Jezusowym przy Placu Bohaterów w Zielonej Górze. Są to najstarsze organy w mieście. Krótko po wybudowaniu z uwagi na zły stan techniczny i wzrost liczby wiernych podjęto decyzję o budowie nowej świątyni. W 1911 oddano do użytku nowy kościół przy Placu Bohaterów, a kaplica opustoszała. w 1920 przystosowano ją do celów muzealnych dla potrzeb tzw. Heimatmuseum – stowarzyszenia zajmującego się tworzeniem zbiorów oraz ochroną i pielęgnacją dorobku narodowego w mieście i powiecie zielonogórskim.

Pierwsze polskokatolickie parafie na Ziemi Lubuskiej powstały stosunkowo późno, bo dopiero na początku lat sześćdziesiątych XX wieku, w wyniku polityki misyjnej na ziemiach zachodnich. Pierwszą z nich była erygowana 19 grudnia 1961 parafia w Szprotawie, drugą zaś parafia w Żarach. Na nabożeństwa do istniejących parafii polskokatolickich przyjeżdżali także mieszkańcy Gozdnicy, co zaowocowało utworzeniem w sierpniu 1965 parafii polskokatolickiej. Niebawem udało się także zorganizować parafię w Żaganiu. Wizytacja parafii przeprowadzona w kwietniu 1969, wskazywała, że liczba parafian w Żarach wynosiła 130 osób. Parafia polskokatolicka w Żarach użytkuje od samego początku dawny kościół ewangelicko-augsburski

Ogłoszenie o postępowaniu zakupowym prowadzonym przez Parafię Polskokatolicką p.w. Św. Kazimierza w Poznaniu w ramach dofinansowania inwestycji z Rządowego Programu Odbudowy Zabytków:

Zapytanie ofertowe

Wzór umowy

Parafia polskokatolicka w Gozdnicy została erygowana przez ks. bpa Juliana Pękalę 15 października 1965 roku. Impulsem do powstania wspólnoty była działalność misyjna parafii polskokatolickiej pw. Dobrego Pasterza w Żarach. Na pierwsze nabożeństwa polskokatolicy jednak spotykali się w kaplicy urządzonej w mieszkaniu prywatnym, odstąpionym na ten cel przez państwa Jadrych przy ul. Partyzantów. W 1965 roku Kościołowi Polskokatolickiemu przekazano w użytkowanie świątynię protestancką, wybudowaną w latach 1741-1743, która jest unikalnym zabytkiem na tym terenie. Poświęcenie obecnego kościoła parafialnego nastąpiło 30 stycznia 1966 roku.  Kościół parafialny znajduje się  na terenie miejskiego cmentarza komunalnego.

Parafia polskokatolicka Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Małomicach, powstała 12 grudnia 1983 jako filia parafii Zbawiciela Świata w Szprotawie dla zapewnienia miejscowej opieki duszpasterskiej mieszkańcom Małomic. Kościół parafialny został zbudowany jako zbór ewangelicki w 1732 z fundacji ówczesnych właścicieli dóbr małomickich. Nieużytkowany po 1945, popadł w częściową ruinę. Przejęty przez Kościół Polskokatolicki, w latach 1982–1984 przeszedł gruntowny remont. Barokowa budowla z cegły, wzniesiona jest na rzucie ośmioboku z pięcioboczną absydą od zachodu i kolistą wtopioną częściowo w mur północno-zachodniej ściany. Wnętrze nakryte kopułą z latarnią. Elewacje rozczłonkowane palistrami oraz hemisferycznymi niszami. Dach mansarolowy z ośmioboczną latarnią, zawieszoną baniastym hełmem. We wnętrzu zachowanych jest kilka kamiennych płyt nagrobkowych wśród nich gotyckie z 1414 oraz szereg z płaskorzeźbionymi postaciami rycerzy z rodziny Kotowiczów i Miliczów.