Parafia została erygowana w 1960 przez ks. bpa Maksymiliana Rodego. Początkowo parafia posiadała murowaną kaplicę przy ul. Jana Henryka Dąbrowskiego 16. Od 1971 parafia przeniosła się do budynku przy ul. Jasnogórskiej 33. Uroczyste poświęcenie kościoła w Częstochowie miało miejsce w dniu 1 września 1985 . Świątynia wewnątrz ma kształt rotundy, w której zagłębieniu znajduje się ołtarz główny. Na lewo od ołtarza, tuż nad sufitem znajduje się tryptyk przedstawiający św. Wilibrorda, z wizerunkami katedry św. Gertrudy w Utrechcie i katedry Św. Ducha w Warszawie, naprzeciwko obrazu, czyli na prawo od ołtarza, znajduje się również tryptyk wyobrażający fundatorów parafii, na których rozpoznawalni są bp Tadeusz Majewski i bp Jerzy Szotmiller. W dolnej części katedry znajduje się dolny kościół – kaplica Matki Bożej Ostrobramskiej i sala katechetyczna. Katedra wciąż nie jest ukończona, w zasadzie od momentu jej poświęcenia trwają nadal prace wykończeniowe

Parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Bukownie została erygowania 17 marca 1984 przez ówczesnego zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego bp. Tadeusza Ryszarda Majewskiego. Została wydzielona z Parafii polskokatolickiej w Bolesławiu. 18 grudnia 1984 proboszczem parafii został ks. inf. Antoni Norman. 29 września 2002 dodatkowo otworzono przy ul. Nowej 32, kaplicę p.w. NMP Królowej Polski. Parafia jest siedzibą Ordynariusza diecezji krakowsko-częstochowskiej Kościoła Polskokatolickiego w RP.

W dniu 31 lipca 1961r. ordynariusz kościoła polskokatolickiego, ks. bp dr Maksymilian Rode wydał dekret, w którym erygował w Strzyżowicach w powiecie będzińskim parafię polskokatolicką p.w. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Po erygowaniu parafii w Strzyżowicach, administratorem jej został ks. Władysław Rybiński. Pierwotnie parafia posiadała kaplicę w mieszkaniu prywatnym Franciszka Kozła przy ulicy 1 Maja 6. Budowę obecnej świątyni rozpoczęto w 1963 roku. Wystrój wnętrza kościoła wykonał Tadeusz Opara, malarz z Rogoźnika. W kościele znajduje się ołtarz św. Barbary przejęty z sali zbornej kopalni „Grodziec”. W ołtarzach bocznych są obrazy Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz Chrystusa Cierpiącego.

W 1961 powstała parafia pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Libiążu. Początkowo nabożeństwa były odprawiane w prywatnym domu przy ul. Krakowskiej. Po staraniach miejscowego proboszcza ks. mgr. Aleksandra Smętka (proboszcz w latach 1965–2010), jak również władz Kościoła Polskokatolickiego, Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego i Polskiej Narodowej „Spójni” w Ameryce rozpoczęto zbiórkę pieniędzy na nowy obiekt. W 1964 przygotowano i poświęcono kamień węgielny na wcześniej zakupionym placu. Równocześnie organizowano budowę kościoła. Uroczyste poświęcenie kościoła odbyło się w dniu 23 lipca 1972. Kościół znajduje się dokładnie w miejscu domu, w którym urodził się ks. bp Franciszek Hodur.

Parafia polskokatolicka św. Barbary w Krzykawie-Małobądzu została erygowana dekretem ordynariusza diecezji krakowsko-częstochowskiej ks. bp. Jerzego Szotmillera 23 lutego 1988. Wyodrębniła się ona wtedy z parafii Bożego Ciała w Bolesławiu. W latach 1987–2001 funkcję proboszcza sprawował tutaj ksiądz mgr Jerzy Białas. Obecnie parafią opiekuje się ks. mgr Tadeusz Budacz.

23 marca 1968 roku pierwszy raz spotkał się Komitet Organizacyjny Parafii Polskokatolickiej. Pierwszym administratorem parafii był ks. Andrzej Nadskakulski, niebawem rozpoczęła się budowa kościoła parafialnego, którego kamień węgielny poświęcili biskupi: Leon Grochowski, Tadeusz Zieliński, Eugeniusz Magyar z Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego oraz biskup Julian Pękala, ówczesny zwierzchnik Kościoła Polskokatolickiego. 30 czerwca 1972 roku odprawiona została pierwsza liturgię we własnym kościele parafialnym, którą koncelebrował arcybiskup Utrechtu Marinus Kok.

Parafia polskokatolicka Matki Bożej Bolesnej w Sosnowcu erygowana została w 1979 z inicjatywy ks. Eugeniusza Stelmacha. Duchowni: ks. inf. mgr Kazimierz Fonfara, ks. mgr Stanisław Maciejczyk 

Parafię Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Krakowie powstała w 1962. Jej pierwsza siedziba znajdowała się przy ul. Mikołaja Kopernika 14. Od 1993 parafia znajduje się przy ul. Macieja Miechowity 19.

Misja pierwszej delegacji PNKK skończyła się w marcu 1921. Dalszą działalność misyjną miał prowadzić ks. dr Antoni Paszek z Zabierzowa, którego przyjął do Kościoła narodowego – w 1920 – bp Franciszek Hodur. Zalecono mu wystąpienie do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z wnioskiem o legalizację Kościoła, gdyż podstawową trudność stanowił brak podstaw prawnych do legalnego funkcjonowania. W 1922 do Krakowa przybył bp elekt Franciszek Bończak – to on miał teraz administrować całą wspólnotą misyjną. Zorganizował też Wyższe Seminarium Duchowne w Krakowie, które miało zapewnić Kościołowi nowych duszpasterzy. Udało się także zorganizować w budynku przy ul. Łagiewnickiej 54, zakupionym za pieniądze funduszu misyjnego PNKK parafię Zmartwychwstania Pańskiego, która będzie od tego momentu (do 1951) pełniła formę parafii katedralnej diecezji polskiej PNKK. Parafia polskokatolicka Wniebowstąpienia Pańskiego w Krakowie swoją genezą sięga 1927, gdy przy ul. Friedleina 8 swoją kaplicę założył ks. dr Antoni Ptaszek. Prawne włączenie parafii do struktury Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego nastąpiło dopiero w 1959, jej pierwszym polskokatolickim proboszczem został ks. Zygmunt Pinkowski.

Parafia polskokatolicka p.w. Św. Anny w Bielsku-Białej została założona na początku lat 60. XX wieku. W maju 1961 do naczelnych władz Kościoła Polskokatolickiego wpłynęło pismo z prośbą o utworzenie parafii tego Kościoła w Bielsku-Białej. Parafię erygował bp Maksymilian Rode, a w listopadzie 1962 dokonał poświęcenia przyznanej parafii, kaplicy zamkowej. W latach 80. wierni musieli opuścić kaplicę zamkową i przystąpili do budowy własnego kościoła, jednak ze względu na brak środków finansowych, udało się tylko postawić budynek plebanii, w którym urządzono kaplicę.

 

Parafia Kościoła Polskokatolickiego pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego w Tarnowie powstała w połowie lat. 60. XX wieku. Od 1996 roku parafialna kaplica zajmuje parter dawnego bernardyńskiego kościoła Matki Bożej Śnieżnej. Kościół zbudowany został w drugiej połowie XV wieku poza murami ówczesnego miasta z fundacji Jana Amora Tarnowskiego (Iuniora), który sprowadził bernardynów do Tarnowa w 1459 (pierwotnie zbudowano dla nich zapewne kościół drewniany, krótko istniejący, budowa murowanego zespołu trwała w latach 1468–1499). Była to świątynia gotycka, jednonawowa, której elementem charakterystycznym było przewężenie oddzielające prezbiterium od nawy. Zbudowany obok klasztor posiadał cechy obronne. W XVII w. świątynię przebudowywano (m.in. po pożarze z 1614, dobudowano też barokową kaplicę Niepokalanego Poczęcia NMP oraz wieżę). Jeszcze w 1785 pochowano tutaj pierwszego biskupa tarnowskiego Jana Duwalla, ale krótko później, w 1789 władze austriackie zdecydowały o likwidacji klasztoru.

Parafia Imienia Maryi Panny w Ostrowcu Świętokrzyskim powstała w 1932. Jeszcze przed II wojną światową wyznawcy pobudowali ze składek drewnianą świątynię zniszczoną w czasie wojny. W 1947 zbudowano z funduszu misyjnego nową kaplicę i drewnianą plebanię. Parafia nie miała stałej obsady duszpasterskiej, posiadała zaś własny cmentarz.

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Hucisku została założona w 1936, wtedy to część parafian związana była z lokalnym ruchem ludowym. Konflikt parafian z miejscowym proboszczem powstały na tle opłat za posługi duszpasterskie i niechęć księdza do organizacji ludowych, był powodem wyodrębnienia się niezależnej placówki parafialnej. Placówka ta, okresowo nie obsadzana, przechodziła różne koleje losu m.in. powróciła na łono Kościoła rzymskokatolickiego, następnie wróciła do Kościoła Polskokatolickiego.

Parafia św. Franciszka w Okole została założona w 1929 przy współudziale działaczy ruchu ludowego na tle sporu z biskupem rzymskokatolickim o przydział księdza dla pobudowanego przez parafian kościoła. Wobec braku zgody na taki przydział część parafian wstąpiła do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Parafia posiada plebanię i cmentarz. 12 września 1976 bp Tadeusz Majewski dokonał poświęcenia aktualnie użytkowanego budynku sakralnego.

Parafia zorganizowana w 1928 roku, po II wojnie światowej przestała istnieć, zreorganizowana w 1955 roku, w budynku sakralnym pozyskanym od miasta Skarżysko-Kamienna, gdzie funkcjonuje do dziś.

Parafia polskokatolicka w Sanoku została ustanowiona w 1961 (w budynku dawnej lecznicy dla zwierząt), pierwsze nabożeństwo zostało odprawione 20 maja 1962. Poświęcenia kaplicy parafialnej przy ul. Szkolnej 20 dokonał 20 maja 1962 bp dr Maksymilian Rode.

Powstanie parafii Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Bażanówce datuje się na rok 1921. Przyczynę zawiązania nowej wspólnoty, należy poszukiwać w konflikcie jaki wybuchł w lokalnej parafii rzymskokatolickiej, pomiędzy ks. wikarym Michałem Grzysiem, a proboszczem i dziekanem ks. Romanem Olkiszewskim. Wierni postanowili przejść pod jurysdykcję Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego i mimo że wikary ks. Grzyś po pewnym czasie przeprosił biskupa przemyskiego i wrócił do Kościoła rzymskokatolickiego, wierni pozostali pod nowym zwierzchnictwem. Początkowo Msze św. odprawiane były w sali Kółka Rolniczego w Bażanówce, w których brali udział również wierni z Jaćmierza. Pierwszym kapłanem narodowym, który przybył do Bażanówki był ks. Antoni Ptaszek. W 1925 probostwo objął ks. Apolinary Filarski. Wraz z Komitetem Organizacyjnym natychmiast przystąpił do budowy kościoła w Bażanówce. 13 listopada 1926 Bażanówkę odwiedził sam ks. bp Franciszek Hodur. Kościół parafialny Najświętszego Serca Pana Jezusa jest obiektem drewnianym, o małym prezbiterium, zamkniętym trójbocznie z boczną zakrystią. Dach kościoła jest jednokalenicowy, z wieżyczką na sygnaturkę. Dzwonnica metalowa, otwarta z dwoma dzwonami z 1921 i 1993.

Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Jaćmierzu, koło Bażanówki na Rzeszowszczyźnie powstała w wyniku konfliktu między miejscowym wikariuszem parafii rzymskokatolickiej a biskupem przemyskim Józefem Sebastianem Pelczarem. Ksiądz wikary Michał Grzyś, który opowiedział się za parcelacją źle gospodarujących folwarków, popadł w niełaskę u okolicznych dziedziców, za którymi stanął biskup. Chciał więc go przenieść na inną parafię, lecz parafianie sprzeciwili się temu. W efekcie na polecenie biskupa – wikariusza zabrała policja, a rozgoryczeni wierni poprosili o pomoc kapłana polskokatolickiego z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bażanówce, przechodząc jednocześnie do Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego

Po I wojnie światowej rzymskokatolicy w Jastkowicach podjęli próbę założenia parafii rzymskokatolickiej w swojej miejscowości. Wiernym z Jastkowic dotarcie do parafialnego kościoła w Pysznicy uniemożliwiała wylewna rzeczka Bukowa. Organizowanie parafii spotkało się z oporem władz Kościoła rzymskokatolickiego, dlatego sprawę przejął Polski Narodowy Kościół Katolicki, który przysłał do Jastkowic swojego kapłana – ks. Władysława Strynkowskiego. W odpowiedzi na to rzymskokatolicy pospiesznie zorganizowali parafię rzymskokatolicką, a miejscowa ludność podzieliła się. Pierwsza polskokatolicka Msza św. została odprawiona w 1925 roku.

Parafia Dobrego Pasterza w Łękach Dukielskich powstała w połowie lat 20. XX wieku, przy znacznym udziale reemigrantów z Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego i działaczy ludowych. Konflikt z miejscowym proboszczem dotyczył wysokości opłat za posługi religijne. Pierwsza msza święta w języku polskim według obrządku Kościoła Narodowego była odprawiona w Łękach latem 1925 przy ołtarzu polowym. Nabożeństwo odprawił przybyły z Bażanówki ks. Apolinary Filarski. Za datę powstania kościoła uważa się dzień 8 września 1925, kiedy w uroczystość Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, wyżej ksiądz z Bażanówki, odprawił uroczystą mszę świętą w prowizorycznie urządzonej kaplicy.

Parafia Matki Bożej Różańcowej powstała w 1929. Pierwszym proboszczem tutejszej parafii został ks. Czesław Skibiński, dzięki któremu w 1931 wybudowano kościół z drewna, ze strzelistą wieżą. Parafia posiada własny cmentarz.