Z życia naszych parafii

"Duch Święty wspiera nas w słabości naszej"

Od lewej stoją: ks. prob. St. Kaczorek, ks. dr hab. B. Koziróg, ks. dr Wł. Nast

Msza św. koncelebrowana. Od lewej: ks. dziekan H. Dąbrowski, ks. inf. T. Wójtowicz, ks. mgr A. Gontarek

Od lewej: ks. płk. M. Dudicz, ks. prof. M. Czajkowski, ks. prałat J. Maj, ks. rektor A. Górka, bp Z. Kaiński, ks. dr J. Hause

We Mszy Świętej uczestniczyli przedstawiciele wszystkich Kościołów: ks. prałat Kazimierz Kalinowski, ks. kanonik Roman Indrzejczyk, ks. prof. Michał Czajkowski, ks. rektor Andrzej Górka, siostry zakonne, z siostrą Emilią i Marią-Krystyną (Kościół Rzymskokatolicki), Biskup Naczelny Włodzimierz Jaworski i ks. proboszcz Stanisław Kaczorek (Starokatolicki Kościół Mariawitów), ks. płk. Michał Dudicz (Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny), ks. Jan Hause i ks. dr Włodzimierz Nast (Kościół Ewangelicko-Augsburski), ks. superintendent Zbigniew Kamiński (Kościół Ewangelicko-Metodystyczny), ks. radca Lech Tranda (Kościół Ewangelicko-Reformowany), ks. prof. Zachariasz Łyko i ks. dr hab. Bernard Koziróg (Kościół Adwentystów Dnia Siódmego).

W imieniu Oddziału Warszawskiego Polskiej Rady Ekumenicznej słowa pozdrowienia przekazał ks. dr Jan Hause Słowo Boże zwiastuje prałat Józef Maj z Kościoła Rzymskokatolickiego

„W rzeczywistości droga ku jedności chrześcijan nie jest wolna od różnego rodzaju przeszkód i trudności. W szybkim pojednaniu przeszkadza nieraz smutne dziedzictwo przeszłości, zwłaszcza w okresie powstawania podziałów i ostrej polemiki, a nieraz nawet walk. Uprzedzenia wyniesione z historii, fałszywy lub jednostronny obraz wytworzony o innych wspólnotach chrześcijańskich tkwi permanentnie w świadomości wielu wyznawców Chrystusa. Ponadto nasze ludzkie ambicje wyznaniowe nie pozwalają nam spojrzeć bezstronnie na własne i na inne wyznania chrześcijańskie. Niepokojem przejmuje fakt, że i dziś powstają w chrześcijaństwie nowe podziały i sekty lub zachodzą wydarzenia, utrudniające drogę do pojednania, jak np. w ocenie Kościoła rzymskokatolickiego, prawosławnego i starożytnych Kościołów wschodnich wprowadzenie kapłaństwa kobiet we Wspólnocie Anglikańskiej. Długa jest także droga usuwania różnic w wierze i ustroju Kościoła w dialogu teologicznym między Kościołami. Czy te trudności mają nas skłonić do zaniechania dążenia do pełnej jedności? Bynajmniej! Trudności nie można unikać, trzeba stanąć im naprzeciw i starać się je przezwyciężać. Chrystus nie pozostawia nas samych w tym dążeniu. Wszyscy przecież jesteśmy złączeni z Chrystusem poprzez chrzest św. i wiarę, wszyscy otrzymaliśmy w Nim łaskę przybranych dzieci Bożych, wszyscy uczestniczymy już w zadatku Jego chwały, abyśmy „byli jedno na wzór jedności Trójcy Świętej" (J 17, 21-22). Nade wszystko zaś posiadamy Ducha Świętego, który jest sprawcą jedności. Módlmy się zatem o wierność dla wezwania Chrystusowego i uległość dla natchnień Ducha Świętego, a w życiu naszym ukazujmy nasze wspólne chrześcijańskie dziedzictwo. Amen" („Duch Święty wspiera nas w słabości naszej", Warszawa 1997). Módlmy się, niech „Duch Święty wspiera nas w słabości naszej", niech wspiera nasze wysiłki — podejmowane w pokorze i miłości — abyśmy wspólnie doszli do dnia, w którym zrealizuje się upragniona wizja „aby wszyscy stanowili jedno" (J 17,21). W tej intencji wierni — licznie przybyli do świątyni — przystąpili do Komunii Św. Po Mszy Świętej odbyła się agapa chrześcijańska, w której wzięło udział wielu duchownych i wiernych. Ten dzień był kolejnym dniem wspólnego kroczenia drogami zbliżania Kościołów, uznania się za dzieci tego samego Ojca, który jest w niebie.