Z  żałobnej  karty

Z wielkim smutkiem żegnamy Śp. Ks. Infułata Tadeusza GOTÓWKĘ

"Z wielkim smutkiem żegnamy Śp. Ks. Infułata Tadeusza Gotówkę ...przestało bić Jego czułe serce i zamknęły się na zawsze te oczy o wyrazie i blasku wejrzenia dziecka,... w łańcuchu kapłaństwa Chrystusowego pękło wspaniałe ogniwo...”. (pełny tekst homilii tutaj... ) Tymi słowami rozpoczął homilię Pierwszy Biskup Tadeusz R. Majewski podczas Mszy Św. żałobnej za duszę śp. ks. infułata Tadeusza Gotówki, celebrowanej w Warszawie w katedrze pw. Św. Ducha, dnia 18 czerwca 1993 r.

Śp. ks. Tadeusz Gotówka urodził się 8.02.1920 r. w Inowrocławiu, w roku 1947 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk Biskupa Józefa Padewskiego. Zaraz potem objął duszpasterstwo w parafii pw. Świętych Piotra i Pawła w Szczecinie, organizując równocześnie nowe ośrodki duszpasterskie w Brzózkach, Pilchowie, Niemierzynie, kościół na wyspie Św. Gertrudy. W roku 1955 został zamianowany proboszczem parafii pw. Świętej Rodziny w Łodzi. Przez wiele lat był skarbnikiem Rady Kościoła, a od roku 1957 pracował na wydzielonych stanowiskach w Kurii Biskupiej w Warszawie. W roku 1957 został powołany przez bpa Juliana Pękalę na urząd proboszcza i dziekana nowo zorganizowanej parafii w Bolesławiu k. Olkusza. Był budowniczym Kościoła. Wybudował obiekt sakralny w Bolesławiu i dwa kościoły: w Bukownie-Wsi i w Krzykawie. W uznaniu Jego zasług dla Kościoła Pierwszy Biskup podniósł Go do godności Infułata. 13 czerwca 1993 r., w godzinach popołudniowych zasnął w Panu jeden z najbardziej cenionych i zasłużonych dla Kościoła Polskokatolickiego kapłan.

Śp. ks. infułat Tadeusz Gotówka

Uroczystość żałobna rozpoczęła się Nieszporami, które poprowadził ks. dziekan dr Tomasz Wójtowicz. Następnie rozpoczęła się Msza Święta celebrowana przez Pierwszego Biskupa Tadeusza R. Majewskiego wraz z Ks. Biskupem Koadiutorem prof. dr hab. Wiktorem Wysoczańskim i Ks. Biskupem Ordynariuszem Diecezji Krakowsko-Częstochowskiej — Jerzym Szotmillerem.

Obok pogrążonej w wielkim smutki Rodziny i Krewnych Zmarłego, w uroczystości tej wzięli udział przedstawiciele Polskiej Rady Ekumenicznej, na czele z jej honorowym prezesem ks. prof. Witoldem Benedyktowiczem, licznie zgromadziło się również duchowieństwo z naszego Kościoła, a także klerycy Wyższego Seminarium Duchownego. Przybyli także dawniejsi parafianie śp. Ks. Infułata z Bolesławia, Bukowna, Krzykawy, Szczecina, Łodzi, Rokitna Szlacheckiego, Warszawy i Wiśniewa.

Po odśpiewaniu modlitw przy katafalku, odprowadzono doczesne szczątki śp. ks. infułata Tadeusza Gotówki na Cmentarz Powązkowski. Nad mogiłą przemówił ks. dziek. dr Tomasz Wojtowicz.

Mówca zacytował słowa św. Pawła do Rzymian: „Jeśli żyjemy, dla Pana żyjemy, jeśli umieramy, dla Pana umieramy” (Rz 14,8). Ks. Dziekan podkreślił m.in., że słowa te odnoszą się do każdego chrześcijanina, a szczególnie do kapłana, pod warunkiem, że jest to kapłan oddany Ewangelii, Chrystusowi i Kościołowi. „Słowa te w całej pełni można odnieść do śp. Księdza Tadeusza Gotówki, który swe życie i działalność kapłańską poświęcił sprawie naszego Kościoła. Był on wierny nie tylko hasłu naszego Kościoła: „Prawdą-Pracą-Walką”, ale hasło to uczynił treścią swego życia i posługiwania. Służył Kościołowi wiernie. Nie obce były Mu radości, trudy i poświęcenia. W swoim życiu doświadczył też cierpienia, a nawet odrzucenia. A mimo to, pozostał wiernym Kościołowi do końca. Żył Panem, Jego Ewangelią, Jego Kościołem. Za to należy Mu się wdzięczność i podziękowanie od nas, zwykłych ludzi, od kapłanów pracujących na niwie Kościoła Polskokatolickiego. Niech Pan da Mu pokój wieczny, a ziemia polska, którą tak ukochał i dla której cierpiał w okresie okupacji jako więzień obozu koncentracyjnego, niech Mu będzie lekką”.

W imieniu Rodziny śp. Księdza Infułata za udział w tej żałobnej uroczystości wszystkim zebranym podziękował wnuk Filip.

Z wielkim smutkiem pożegnaliśmy Zacnego Kapłana, jakim był Ksiądz Infułat, ale z nadzieją, iż po tamtej stronie witać Go będą radośnie ci wszyscy, którzy wcześniej przeszli do wieczności. Ufamy, że nasz Drogi Brat rychło usłyszy słowa Sądu Pańskiego: „Sługo dobry i wierny, wejdź do radości twego Pana”.