Urodził się w Orleanie, studiował teologię w Pau oraz w seminarium św. Sulpicjusza (biskupa Bourges z VI w.)  w Paryżu. W roku 1849 otrzymał święcenia kapłańskie. Następnie był profesorem filozofii w wyższym seminarium duchownym w Awinionie oraz dogmatyki w seminarium w Nantes. W roku 1859 wstąpił do zakonu karmelitów w Lionie.  H. Loyson - razem z wielkim francuskim kaznodzieją Jean-Baptiste-Henri  Lacordairem - głosił w katedrze Notre Dame w Paryżu kazania wielkopostne, które zgromadziły całe „towarzystwo" cesarskiego Paryża. Miał opinię liberała, co zmusiło go do tłumaczenia się przed Rzymem. Był jednym z pierwszych reprezentantów ruchu pacyfistycznego, którego idee pragnął rozszerzyć na teren religii przez uznanie równouprawnienia protestantyzmu, judaizmu i islamu. Poglądy te doprowadziły  H. Loysona do konfliktu z przełożonymi i do wystąpienia z zakonu. W roku 1869 został ekskomunikowany. Po częściowym odrzuceniu Vaticanum I , nawiązał kontakty z  I. von Döllingerem i ze starokatolicyzmem. W roku 1872 zawarł związek małżeński z Emilie Meriman. 
   W roku 1873 został powołany przez narodowy Kościół katolicki w Szwajcarii na proboszcza parafii w Genewie, którą opuścił w roku 1874. 
   W 1878 roku założył parafię starokatolicką w Paryżu pod nazwą "Eglise gallicane", pozostającą początkowo pod jurysdykcją anglikańską. Temu wielkiemu kaznodziei, który jednak nie był dobrym organizatorem, pomagał jako duszpasterz parafii proboszcz Auguste Volet. W 1893 r. parafia podporządkowała się jurysdykcji arcybiskupa Utrechtu ( arcbp  Geradus Gul ). Przy pomocy holenderskiej zbudowano kościół St. Denis z plebanią i salą parafialną; parafia była obsługiwana aż do początku drugiej wojny światowej przez duszpasterzy z Holandii. Od 1951 r. istnieje w Paryżu, uznana przez Międzynarodową Konferencję Biskupów Starokatolickich [ 1 ], misja we Francji, która rozwija ożywioną działalność [ 1 ].
   H. Loyson zmarł w Paryżu, pochowany przez swego syna, znanego literata i publicystę antyklerykalnego. Chrześcijańskokatolicka parafia w Genewie i La Chaux-de-Fonds wystawiły mu pomniki w swych kościołach.

zobacz:   tu  ,  tu  i  tutaj

Dane biograficzne:

Albert Houtin, Le Père Hyacinthe,  3 tomy, Paryż 1920-1924.

Urs Küry,  Kościół starokatolicki. Historia, nauka, dążenia,  Warszawa 1996, s.634-635

Z jego prac należy tu wymienić następujące pozycje:

Conférences de Notre Dame,  Paryż 1864-1868.

Discours pour la profession defoi catholique et pour la première Communion d'une protestante convertie,  Paryż 1868. 

Ansprache an die katholischen Bischöfe, Weihnacht 1870, wyd. „Einige Christen vom uralten katholischen Glauben",  Berno (bez roku), ss. 16. 

La Familie. Compte-rendu des conférences de Notre-Dame,  Paryż 1871. 

Appel du père Hyacinthe à tous les évêques,  Genewa 1871, ss. 15. 

De la Réforme catholique,  2 tomy, Paryż 1872  / 1873, ss. 276, 44. 

L'ultramontanisme et la révolution. Discours prononcelé 17 juni 1873, dans la salle de la Réformation devant les Français residents à Genève,  Paryż 1873, ss. 36. 

L'Eglise catholicjue en Suisse. Deux discours,  Genewa 1875, ss. 79. 

Trois conférences au Cirque d'hiver,  1877, ss. 36. 

Les principes de la réforme catholique ou l'harmonie du catholicisme et de la civilisation. Conférences de 1878 au Cirque d'hiver,  Paryż 1878, ss. 224. 

Programme de la réforme catholique,  (bez miejsca) 1879. 

Le réforme catholique et l'église Anglicane,  Paryż 1879, ss. 40. 

Ni cléricaux, ni athées. Discours et lettres sur la troisième république,  Paryż 1890, ss. 360.

Mon Testament,  Paryż 1893. 

Żona Loysona, Emilie Meriman, przetłumaczyła wydany przez Franza Heinricha Reuscha

Protokoll der Bonner Unionskonferenzen von 1874 und 1875,
jako:  Conférences sur la réunion des Eglises ins Französische,  Paryż 1880.